Relacje między rodzicami a dziećmi

Każda rodzina ma swoje własne odrębne zasady oraz tradycje. Na przykład związki emocjonalne między członkami waszej rodziny mogą się bardzo różnić od tych, które obserwujecie w rodzinach znajomych. Oznacza to jedynie, że istnieją różne rodzaje relacji między rodzicami a dziećmi.

Bezpieczne relacje

Dzieci czują się bezpieczne przy rodzicach, ponieważ są pewne, że zawsze się nimi zaopiekują. Bezpieczne relacje w rodzinie powstają, gdy rodzice stale i w porę reagują na potrzeby swoich dzieci.

Dzieci, które mają takie relacje z rodzicami, najprawdopodobniej wyrosną na niezależne i pewne siebie. Potrafią one doskonale współpracować z otoczeniem i panować nad swoimi emocjami.

Relacje unikania

Dzieci czują się niepewnie, ponieważ rodzice nie reagują na ich potrzeby. Dzieci są zmuszone do samodzielności i dbania same o siebie.

Relacje unikania prowadzą do problemów z rozwojem i adaptacją dziecka. Może ono wykazywać agresywne zachowanie: potrącać, gryźć, bić inne dzieci itd.

Umiejętności społeczne dzieci, które z rodzicami mają relacje unikania, są zwykle słabo rozwinięte (to może przejawiać się w agresji lub w zamknięciu się w sobie). Ponadto są one skłonne do nieposłuszeństwa oraz impulsywnego zachowania.

Nie oznacza to jednak, że takie dzieci są skazane na niepowodzenie w życiu. W miarę dorastania i rozwoju dziecko może się zmienić.

Przeciwstawne (ambiwalentne) relacje

Rodzice czasami zaspokajają potrzeby dziecka, a czasami – nie. Reakcje rodziców są niekonsekwentne, a czasem wręcz nieprzewidywalne. Na przykład nie od razu reagują na płacz dziecka, ponieważ są zajęci własnymi sprawami. Niemniej jednak po jakimś czasie mogą dać dziecku to, czego potrzebuje. Dlatego takie dzieci są skłonne do nadmiernej emocjonalności i przywiązania.

Niezorganizowane relacje

Rodzice ignorują potrzeby swoich dzieci, dzieci zaś z kolei uczą się niczego nie oczekiwać od rodziców. W tych wypadkach istnieje prawdopodobieństwo, że jedno lub oboje rodziców cierpi na zaburzenia psychiczne.

Takie dzieci zajmują się jakimiś bezsensownymi sprawami i zachowują się zwykle dość dziwnie. Niektóre z nich mówią tak szybko, że trudno je czasem zrozumieć.

Jeśli chodzi o wychowanie dzieci, nie ma przepisów, które odpowiadałyby wszystkim bez wyjątku. Istnieje jednak szereg zasad pozytywnego wychowania, które warto stosować.

1. Określcie cele wychowawcze. Chcecie wychować zdrowe i posłuszne dziecko czy też zbudować dobre z nim relacje – określcie swoje cele i rozważcie, co zrobić by je osiągnąć.

2. Wypełnijcie relacje z dzieckiem miłością, troską i ciepłem. Rozpatrujcie każdą okazję współdziałania z dzieckiem jak możliwość nawiązania z nim kontaktu emocjonalnego. Udzielajcie mu uwagi i współczucia, zachęcajcie do wszelkiego współdziałania. Określcie dziecku pewne zasady i granice oraz skutki braku ich przestrzegania. Upewnijcie się, że dziecko pojmuje ustalone zasady.

3. Podstawowe zasady są konieczne. Główne zasady powinny wyjaśniać dzieciom, jak należy, a jak nie należy się zachowywać. Jednak nie warto ustalać zbyt wielu zasad. Niezależnie od tego, jakie zasady ustalacie w rodzinie, należy je wprowadzać stopniowo, aby ukształtować osobowość dziecka i sprzyjać jego rozwojowi.

4. Uznawajcie uczucia swojego dziecka i współczujcie mu. Kiedy dziecko jest szczęśliwe i kiedy ma jakieś problemy, uznajcie jego uczucia i dajcie mu do zrozumienia, że zawsze może na was liczyć, kiedy ma jakieś zmartwienie.

5. W wypadku konfliktu korzystajcie z metody rozwiązania zadania. Gdy dziecko ma jakiś problem, nie spieszcie się z ukaraniem go, lecz spróbujcie razem z nim znaleźć rozwiązanie. Kara, wymierzona bez zrozumienia istoty sprawy, jedynie demoralizuje dziecko i podważa jego zaufanie do rodziców. Ale kiedy razem z nim szukacie rozwiązania problemu, dziecko uczy się tego od was.