Jak zachować cierpliwość wychowując dzieci
Okazując cierpliwość w wychowaniu, rodzice rozwijają u dziecka pewność siebie i uczucie bezpieczeństwa

W trakcie badania przeprowadzonego przez amerykańskich psychologów pod koniec lat 90. XX wieku rodzice wypowiadali swoje opinie w sprawie tego, jakich walorów im brakuje. Spośród wszystkich wymienionych cech charakteru na pierwszej pozycji pojawiła się cierpliwość. Ponadto większość rodziców podkreśliła, że nie chcieliby, żeby ich dzieci odziedziczyły ich niecierpliwość. Naturalnie nie da się we wszystkich sytuacjach zachować cierpliwości i powstrzymać frustracji. Jednak umiarkowana cierpliwość może znacznie polepszyć relacje między rodzicami a dzieckiem.
Cierpliwość to prawdopodobnie kluczowy nawyk, który rodzicom warto rozwijać w celu skutecznego kontaktu z dzieckiem. Rodzicom często się wydaje, że bardzo łatwo stracić cierpliwość, natomiast jego zachowanie jest niemożliwe. Żeby być cierpliwym w rozmowie z dzieckiem, przestrzegajcie następujące zasady.
Rozmawiajcie. Brak rozmowy może zniszczyć jakiekolwiek relacje. Rozmawiajcie z dzieckiem, informujcie ją o wiadomościach, omawiajcie z nią bieżące wydarzenia – jednym słowem róbcie wszystko, czego oczekujecie od dziecka. Rozmawiajcie w zrozumiałym dla dziecka języku. Prowadźcie rozmowę tak, żeby dziecko mogło przyswoić lekcje życiowe, których chcesz je nauczyć.
Bądźcie przezorni. Pozwalajcie sobie czasami zwolnić tempo, żeby umożliwić dziecku wykonanie jakichś spraw samodzielnie. Znajdujcie na to czas i odpowiednie sposoby. Na przykład jeśli dziecko przed wyjściem z domu nalega, żeby samodzielnie zasznurować buty, a już jesteście spóźnieni, zaproponujcie mu kontynuować tę sprawę już w samochodzie.
Zachowujcie spokój we wszelkich sytuacjach. Kiedy mówimy o cierpliwości, spokój w rozmaitych sytuacjach jest rzeczą oczywistą. Sekret spokoju tkwi w tym, żeby nie reagować na zachowanie dziecka natychmiast. Bezzwłoczna reakcja może doprowadzić do frustracji. Zróbcie krótką pauzę, pomyślcie, co lepiej powiedzieć czy zrobić w zaistniałej sytuacji, a dopiero potem reagujcie. Zaczekajcie, zanim będziecie mogli powiedzieć dziecku, co czujecie i z czym są związane wasze uczucia.
Kształtujcie realne oczekiwania. Nasze oczekiwania od zachowania dzieci mogą być o wiele większe, niż dzieci w ich wieku mogą im sprostać. To z kolei może wywrzeć negatywny wpływ na samoocenę dziecka i wywołać u niego uczucie niepewności. Dlatego uwzględnijcie wiek dziecka i poziom jego rozwoju psychicznego.
Dawajcie dziecku wystarczającą przestrzeń. Jeśli dziecko żąda wykonania czynności, które wam się nie podobają, wyjaśnijcie mu ich plusy i minusy. Następnie dajcie dziecku dostateczną przestrzeń, żeby ono mogło spokojnie przemyśleć wasze słowa i wyciągnąć z nich wnioski. Lepiej wytłumaczyć dziecku możliwe konsekwencje jego działań, niż zmuszać je do postępowania w odpowiadający wam sposób.
W relacjach z dziećmi w pewnym stopniu rodzice powinni okazywać surowość, jednak nie warto narzucać mu swojego zdania ze względu na ewentualne niechciane konsekwencje. Na przykład dziecko może zacząć otwarcie wyrażać swój protest wobec waszych opinii.
I na koniec zapamiętajcie: to, jak wyrażacie swoją irytację lub gniew, uczy dzieci kierowania swoimi emocjami. Naucz się radzić sobie ze swoimi uczuciami – i twoje dziecko przejmie to od ciebie. Przypomnijcie sobie sytuacje, w których okazywaliście cierpliwość, żeby się porozumieć ze swoimi kolegami lub znajomymi. Jeśli w takich sytuacjach mogliście być cierpliwi, to jesteście w stanie zachowywać się w taki sposób w relacjach w rodzinie. Lekcje życiowe, których uczycie swoje dziecko, przejawiając cierpliwość, zostaną przyswojone przez dziecko szybko i gruntownie.