Jak zachować emocjonalną równowagę dziecka?

Dorośli często stykają się z takimi problemami, jak określenie swojego miejsca w życiu, niestabilność finansowa, osobiste trudności, ciągły stres w pracy – wszystkie te czynniki przepełniają nas negatywnymi emocjami. Ale cóż robić, gdy w pobliżu jest dziecko? Dziecko, które niczym gąbka chłonie wszelkie emocje swoich rodziców? Jak chronić jego emocjonalną równowagę?

Psychika dziecka jest niezwykle delikatna, są jednak pewne oznaki, które pozwalają stwierdzić, że dziecko jest szczęśliwe i zrównoważone emocjonalnie:

• dziecko okazuje zadowolenie oraz poczucie własnej wartości;
• ma ochotę na zabawę;
• śmieje się przy każdej odpowiedniej okazji, uśmiecha się bez wyraźnego powodu;
• potrafi radzić sobie ze stresem, wywołanym przez te czy inne trudności, pewnie je pokonuje;
• łatwo wyznacza sobie cele i znajduje drogi do ich osiągnięcia;
• chętnie się bawi w różne zabawy, prosi rodziców o pozwolenie na zaproszenie kolegów dla wspólnej zabawy;
• łatwo przystosowuje się do zmian, wykazuje elastyczność w działaniach oraz decyzjach, okazuje szacunek rodzicom;
• stara się jak najprędzej odrobić lekcje, by spędzić więcej czasu z kolegami na podwórku;
• ma wielu przyjaciół, z którymi spędza dużo czasu;
• jest pewne siebie i jest dobrego zdania o sobie i o swojej rodzinie.

Wszystkie te oznaki świadczą o tym, że dziecko jest zrównoważone emocjonalnie. Nie oznacza to jednak, że będzie uśmiechać się przez cały dzień. Oczywiście, że może się zmartwić z jakiegoś powodu, jednak przy tym będzie miało odwagę omawiać swoje uczucia i szukać przyczyny zmartwienia.

Sytuacje stresujące mogą zdarzyć się w życiu nawet najbardziej pozytywnego dziecka. Zwykle najczęstszym źródłem stresu dla dziecka jest szkoła oraz relacje ze szkolnymi kolegami. Na przykład, gdy dziecko przyniesie ze szkoły złą ocenę, mama zaczyna się niepokoić: „Jeżeli tak będzie trwało nadal, może oblać egzaminy maturalne!”, „Co powie nauczyciel, jak pójdę do szkoły?”, „Pewnie to moja wina, bo wczoraj pozwoliłam mu pójść spać o wiele później” itp.

Z innej strony, rodzice mogą tak zareagować na podobną sytuację: „Twoja nauka teraz to tak samo, jak moja praca. Rozczarowujesz mnie.”

Dlatego, gdy dziecko otrzyma ocenę niedostateczną, zaczyna myśleć: „Co powiedzą rodzice? Jak mam ich o tym zawiadomić?”. W wyniku pojawia się sytuacja, kiedy rodzice chcą, by coś takiego więcej się nie powtórzyło, a samo dziecko traci zaufanie do rodziców i zaczyna się niepokoić.

Dorośli mają prawo na błędy, ale też mają je i dzieci. Niepowodzenia podważają dziecka pewność siebie, niezależnie od tego, w jakiej sferze się wydarzyły. Dlatego dziecko tak bardzo potrzebuje wsparcia, zrozumienia i motywacji ze strony rodziców. Ważne jest, by dziecko nie pozostało samo ze swoim problemem. Rodzice powinni zawsze być blisko niego, niezależnie od tego, jakie są ich własne problemy.

W tym i w wielu innych przypadkach stan emocjonalny dziecka znacznie zależy od wsparcia rodziców. Dla normalnego przebiegu nauki w szkole i rozwoju osobowości dziecko potrzebuje pozytywnej reakcji zwrotnej ze strony rodziców. Jeżeli chcecie, by dziecko maksymalnie ujawniło własny potencjał, dajcie mu do zrozumienia, że w nie wierzycie.

Dziecko zrównoważone emocjonalnie potrafi znaleźć rozwiązanie każdego z własnych problemów. Jednak wsparcie rodziców dodatkowo pomoże mu rozwinąć pozytywne nastawienie do problemów życiowych, z którymi ma do czynienia w trakcie rozwoju.