Jak rozwinąć w małym dziecku wytrwałość w dążeniu do celu

Wytrwałość to konsekwencja w dążeniu do zamierzonego celu. Anna, matka 9-letniej Kasi, opowiada: „Wczoraj wieczorem miałam zakończyć pewne pilne zadanie zawodowe. Już praktycznie wszystko zrobiłam i miałam zamiar wysłać raport mailem, ale poczta elektroniczna nie działała. Zwykle jestem dość spokojna, ale ta sytuacja bardzo mnie zirytowała. W tym momencie do pokoju weszła moja córka. Zobaczyła, że jestem zdenerwowana, poklepała mnie po ramieniu i powiedziała: „Mamo, nie poddawaj się. Spróbuj jeszcze raz. Jestem pewna, że teraz się uda”.

Wreszcie jednak wysłałam tę pocztę. Ale ta sprawa zmusiła mnie do stwierdzenia, jak bardzo ważna dla dzieci jest wytrwałość oraz chęć pokonywania przeszkód. Każdy człowiek styka się z sytuacjami, gdy dla osiągnięcia celu wprost niezbędne jest zachowanie spokoju i wykazanie się wytrwałością. Ale dla małych dzieci, które jeszcze niewiele umieją, jest to praktycznie niemożliwe. To teraz już moja córka może być wytrwała, gdy zachodzi potrzeba. Ale zajęło to dużo czasu i wysiłku, by ją tego nauczyć”.

Rozwijać w dzieciach wytrwałość i dążenie do pokonywania przeszkód należy od najmłodszych lat. I rodzice odgrywają ogromną rolę w kształtowaniu tych cech. Rozważmy kilka zaleceń, które pomogą rodzicom rozwinąć determinację w małym dziecku.

Rozwijajcie jego umiejętności

Jednym z powodów tego, że dzieci się denerwują i porzucają robotę nie doprowadzając jej do końca, jest brak potrzebnych umiejętności, dlatego właśnie praca ta wydaje się im zbyt trudna. U przedszkolaków motoryka, mowa i funkcje wykonawcze są wciąż jeszcze nie do końca rozwinięte. Dlatego najmłodszym wydają się super skomplikowane nawet najprostsze zadania: z trudem trzymają łyżkę w ręku, ubierają się czy otwierają drzwi. Więc nie dziwmy się, że w takich przypadkach małe dzieci denerwują się, a nawet histeryzują.

Rodzice powinni starać się jak najszybciej rozwinąć w dziecku umiejętności niezbędne do egzystencji w życiu codziennym i w społeczeństwie. W czasie, kiedy dziecko dopiero zdobywa potrzebne nawyki, możecie darować mu trochę burz emocjonalnych upraszczając mu życie. Na przykład, kupujcie mu luźniejsze ubranka, które będzie mu łatwiej zakładać, buty z rzepami, a nie sznurowane itp. Zadbajcie o to, żeby krzesełko, na którym zwykle siedzi przy jedzeniu, było solidne i statyczne. Ustawcie plastykowe szklanki i przekąski w miejscu dla niego dostępnym. Pokażcie mu, jak się otwiera drzwi i puszcza wodę z kranu. Jeżeli brak jakichś umiejętności denerwuje dziecko, zastanówcie się: „Jak mogę je tego nauczyć?”

Nie spieszcie się z pomocą

Z jednej strony, nie chcecie ignorować emocji dziecka, kiedy tonie we łzach. Z drugiej strony, jeżeli w takich wypadkach będziecie interweniować od razu, dziecko pomyśli, że zawsze będziecie chronić je przed wszelkimi trudnościami. Jeżeli dziecko niezbyt mocno denerwuje się przez to, że nie może poradzić sobie z jakimś zadaniem, zdopingujcie je skinieniem głowy czy dobrą radą.

Kontynuujcie dalej swoje zajęcie, ale obserwujcie dziecko. To da mu do zrozumienia, że zawsze gotowi jesteście przyjść mu z pomocą, ale wierzycie, że może poradzić sobie z tym samodzielnie. Warto interweniować dopiero wtedy, gdy dziecko zrobiło już wszystko, co mogło, żeby wykonać zadanie, i zaraz zacznie się histeria.

Chwalcie dziecko

Nic tak nie inspiruje dziecka, jak pochwała w przypadku, gdy udało mu się coś wykonać. Zwracajcie uwagę na te chwile, gdy dziecko wykazało determinację w jakimś działaniu albo poradziło sobie z jakąś trudnością. Pamiętajcie, by pochwalić je za wytrwałość. Powiedzcie mu: „To rzeczywiście było trudne zadanie, ale nie poddałeś się. Zuch!”. Należy to zrobić natychmiast po wykonaniu zadania, nie odkładając pochwały na później.

Zdenerwowanie i chcieć porzucenia rozpoczętego dzieła jest swoiste nie tylko dla dzieci, ale też i dla dorosłych. Ale dzieci dorastają, rozwijają umiejętności i wykazują wytrwałość i cierpliwość. Pokażcie swemu dziecku dobry przykład, bądźcie cierpliwi i wspierajcie je.