Od jakiego wieku dziecko powinno spać osobno

Czy istnieje jakiś maksymalny wiek, po którym dziecko nie powinno już spać w jednym pokoju z rodzicami?

Niektórzy pediatrzy zalecają rodzicom spanie w tym samym pokoju (ale nie w tym samym łóżku) podczas pierwszego roku życia dziecka. Inni twierdzą, że dziecko może znajdować się w tym samym pokoju, co rodzice, nawet w tym samym łóżku, do pół roku od chwili urodzenia. Niestety niektórzy rodzice całkowicie się z tym nie zgadzają i nadal śpią z dzieckiem w jednym pokoju (co najgorsze – łóżku) po roku, a nawet dłużej. Bo nie jest wygodnie wstawać po kilka razy w nocy do dziecka, które znajduje się w innym pokoju. Dziecku też jest trudno pozostać w nocy samemu w osobnym pomieszczeniu bez bliskości oraz ciepła mamy. Więc najlepiej jest gdy dziecko śpi w łóżeczku ustawionym przy łóżku rodziców w tym samym pokoju. Matce wygodniej karmić dziecko w nocy, a później łatwiej będzie je przeprowadzić do dziecięcego pokoju.

Amerykańscy naukowcy badali, jak warunki, w których dziecko zasypia, wpływają na jakość jego snu. W badaniu uczestniczyło 249 niemowląt wraz z ich matkami. Badacze obserwowali dzieci w domu, w wieku 1, 4, 6 i 9 miesięcy. Matki pytano o osobliwości snu dzieci, a mianowicie, gdzie dziecko śpi, jak często się budzi w nocy, jak długo zwykle śpi itd.

W wyniku badań stwierdzono, że dziewięciomiesięczne dzieci, które spały w osobnym pokoju od czwartego miesiąca życia i wcześniej, spały średnio o 40 minut dłużej niż te, które w dziewięć miesięcy nadal spały w tym samym pokoju, co ich rodzice. Dzieci, które spały w osobnym pokoju od 4-go do 9-go miesiąca, spały średnio o 26 minut dłużej. Ta różnica w czasie trwania snu utrzymywała się przez długi czas – nawet u 2,5-rocznych dzieci, które spały w tym samym pokoju z rodzicami do pierwszego roku życia, czas trwania snu był krótszy niż u ich rówieśników, którzy spali osobno. Więc naukowcy doszli do wniosku, że decyzja rodziców o tym, gdzie dziecko śpi przez pierwszy rok życia, może na długo wpłynąć na jakość jego snu.

Są naukowcy, którzy nie widzą potrzeby, by niemowlę spało w osobnym od rodziców pokoju przez pierwszy rok życia. To twierdzenie wiąże się z faktem, że przez pierwsze miesiące życia matki karmią dziecko piersią także w nocy. Ponadto matki wolą spać blisko noworodka ze względów bezpieczeństwa – do 6 miesięcy życia istnieje ryzyko wystąpienia zespołu nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS). Jest to jedna z głównych przyczyn śmierci niemowląt – dziecko bez widocznej przyczyny może umrzeć we śnie. Maksymalne ryzyko takich śmierci przypada na wiek poniżej sześciu miesięcy życia. Kiedy dziecko śpi w jednym pokoju z rodzicami, mają oni szansę zauważyć zmiany w rytmie oddechu dziecka. Matka śpiąca obok niemowlęcia zawsze wie, jak dziecko oddycha i czy ma gorączkę, więc jest w stanie należnie zareagować w przypadku niebezpieczeństwa.

Jednak pediatrzy nie zauważyli bezpośredniego związku między przypadkami zespołu nagłej śmierci, a tym, czy dziecko śpi obok rodziców czy też osobno. Po 6 miesiącach życia ryzyko wystąpienia zespołu SIDS jest mniejsze, więc rodzice powinni wziąć pod uwagę i inne czynniki. Kiedy dziecko zbyt długo sypia w jednym pokoju z rodzicami, to po przeprowadzeniu do nowego pokoju, prawdopodobnie będzie spać jeszcze bardziej niespokojnie, ponieważ dopiero przyzwyczaja się do nowego miejsca. Prócz tego, dziecko może odbierać bliskość rodziców jako znak istnienia jakiegoś niebezpieczeństwa, przed którym chronią je swoją obecnością. Im dłużej maluch śpi z rodzicami, tym przeniesienie go do własnego łóżka w innym pokoju będzie trudniejsze.

Zwolennicy poglądu, że dzieci powinni spać w tym samym pokoju z rodzicami przez co najmniej pierwszy rok życia, twierdzą, że wyniki powyższych badań nie dają pełnego obrazu tego, jak śpią dzieci. Dlatego należy robić wszystko, co możliwe, by uniknąć zespołu SIDS i innych czynników ryzyka, związanych ze snem. Argumentują swój pogląd również tym, że nawet jeżeli badane dzieci, które były blisko rodziców, spały o 40 minut krócej, nie odbiega to od normy i nie prowadzi do zaburzeń. Uważają, że naukowcy nadal mają do ustalenia, jaki czas nieprzerwanego snu powinien być uważany za najbardziej zdrowy dla dziecka.

Jakie są więc optymalne warunki do spania dla dziecka? Gdy dziecko kończy półrocze, zasięgnijcie rady pediatry, zapoznajcie go z warunkami, w jakich dziecko sypia. Jeśli podejmiecie decyzję o przemieszczeniu dziecka do innego pokoju, pediatra podpowie, jak urządzić mu nową sypialnię, by była najbardziej bezpieczna (może zalecić usunięcie z pokoju dziecięcego zbędnych poduszek, koców, miękkich zabawek i innych przedmiotów, niosących ryzyko uduszenia). Prócz tego, weźcie pod uwagę to, czy są jakieś objawy zaburzeń snu u dziecka albo rodziców. Zatroszczcie się o to, by sen był jak najbardziej wygodny zarówno dla dziecka, jak i dla was.