Oceń publikację

Relacje z rodzicami wpływają na rozwój dzieci

Emocjonalny kontakt z rodzicami sprzyja fizycznemu i społecznemu rozwojowi dzieci

Relacje z rodzicami wpływają na rozwój dzieci

Wychowanie dzieci wypełnia sensem życie rodziców, jednocześnie jednak często ich martwi. Relacje rodziców i dzieci wydobywają ich najlepsze i najgorsze cechy. Rodzice robią wszystko, co możliwe, by właściwie wychowywać swoje dzieci: stosują różne strategie pedagogiczne, czerpią wiadomości o wychowaniu dzieci z książek znanych nauczycieli czy psychologów, wymieniają doświadczenia z innymi rodzicami itd. Ostatecznie jednak dochodzą do wniosku, że cała tajemnica relacji z dziećmi leży w tym: im silniejszy jest wzajemny kontakt, tym łatwiej trwa proces wychowywania.

A więc, jak możemy wzmocnić relacje między rodzicami a dziećmi? Spróbujmy wyjaśnić to pytanie.

Pojęcie relacji między rodzicami a dziećmi

Dobre relacje z rodzicami przyczyniają się do fizycznego, emocjonalnego i społecznego rozwoju dzieci. Jest to wyjątkowy w swojej istocie związek, który odczuwają wszyscy: i rodzice, i dzieci, a który przynosi im niezrównaną przyjemność. Dlatego starają się pielęgnować go w ciągu całego życia.

Takie relacje kształtują osobowość dziecka, formują podstawy jego wyborów i zachowania w różnych sytuacjach życiowych. Badania wykazują, że zdrowe relacje z rodzicami mają dodatni wpływ nie tylko na dzieci, ale i na ogólną atmosferę w rodzinie.

Dlaczego tak ważne są dobre relacje między rodzicami a dziećmi?

Przy kochających rodzicach rosną kochające dzieci. Wasze relacje z dzieckiem i stopień przywiązania do niego wpływają na jego przyszłość, zdrowie fizyczne, psychiczne oraz zachowania społeczne.

Rozważmy kilka korzyści, płynących z dobrych relacji między dziećmi a rodzicami:

  • małe dzieci, mocno przywiązanie do rodziców, mają duże szanse na szczęśliwe i głębokie relacje w życiu dorosłym;
  • dziecko, które ma dobre relacje z rodzicami, uczy się panowania nad swoimi emocjami w trudnych sytuacjach;
  • dobry kontakt z rodzicami przyczynia się do umysłowego, językowego oraz emocjonalnego rozwoju dziecka;
  • dobre relacje z rodzicami formują pełne optymizmu i pewności zachowania społeczne dziecka;
  • udział rodziców w codziennym życiu dziecka przyczynia się do postępów w szkole, rozwoju umiejętności uczenia się i samodzielności;
  • bezpieczne przywiązanie dziecka do rodziców sprzyja rozwojowi jego sfery społecznej, emocjonalnej oraz poznawczej. Dzieci rozwijają też umiejętność rozwiązywania problemów.

Kontakt rodziców z dziećmi powinien być nie tylko silny, ale też elastyczny, ponieważ nie sposób zachowywać się w stosunku do dziesięciolatka tak samo, jak do trzylatka.

Relacje między rodzicami a dziećmi w różnym wieku

Wychowanie to długi oraz ciągły proces, który przynosi rodzicom wiele radości, ale przysparza też sporo kłopotów. W każdym wieku dzieci relacje z rodzicami mają swoje szczególne cechy.

Niemowlęctwo: relacje, oparte na cieple i bezpieczeństwie

Przez pierwsze sześć miesięcy życia niemowlęta zasadniczo tylko jedzą, śpią i płaczą, rodzice zaś karmią je, noszą na rękach oraz zmieniają pieluchy. To współdziałanie formuje oczekiwania rodziców i dzieci wobec siebie nawzajem.

Kiedy niemowlę jest głodne, zaczyna kaprysić. Podczas karmienia jego potrzeba jest zaspokajana, więc dziecko jest szczęśliwe. Rodzice też zaczynają się cieszyć, bo mogli dać swojemu maluchowi to, czego potrzebował.

Gdy rodzice kochają dziecko i troszczą się o nie, tzn. wykonują swoje podstawowe zadanie w jego wychowywaniu, tworzą w ten sposób jasne i wyjątkowe relacje z dzieckiem. W tym przypadku u dziecka już do pierwszego roku życia kształtuje się silne przywiązanie do rodziców.

1 – 3 lata: pierwsze doświadczenia społeczne

Kiedy dziecko zaczyna chodzić, rodzice uczą go poprawnego zachowania, w szczególności wyjaśniają mu, co jest dobre, a co złe. Oczywiście, jak najbardziej zachęcają je do dobrego zachowania. W ten sposób pomagają dziecku socjalizować się, czyli przygotowują je do przedszkola i życia wśród ludzi.

Wiek przedszkolny: określenie stylu wychowania

Kiedy dziecko osiąga wiek przedszkolny, rodzice stosują różne style wychowywania, przy czym jeden z nich staje się wiodący. Jednak w realnym życiu nie mogą stale trzymać się tego samego stylu, nieraz trzeba uruchomić różne strategie i kombinować je. Relacje między rodzicami a dziećmi w tym wieku określa ten zasadniczy styl wychowania.

Badania wskazują, jak czują się dzieci, wychowywane przez rodziców, stosujących różne style:

  • dzieci demokratycznych rodziców są pewne siebie, ambitne i szczęśliwe;
  • dzieci autorytarnych rodziców są niezbyt pewne siebie, nieszczęśliwe i podatne na lęki;
  • dzieci pobłażliwych rodziców nie mają dostatecznie rozwiniętych nawyków społecznych, są nieodpowiedzialne i słabo radzą sobie z własnymi emocjami;
  • dzieci obojętnych rodziców mają problemy z zachowaniem i emocjami kilkakrotnie większe niż pozostałe.

Wiek szkolny: poznawanie otaczającego świata

Kiedy dziecko idzie do szkoły, jego uwaga przenosi się z rodziny na rówieśników, ale to nie wpływa na dynamikę jego relacji z rodzicami. Jego umiejętności w zakresie społecznym i poznawczym rozwijają się nadal, nabiera ono teraz nowych społecznych doświadczeń już poza rodziną.

W tym okresie komunikacja między rodzicami a dziećmi jest zazwyczaj dwustronna. Dziecko mówi rodzicom o swoich potrzebach i okazuje, co mu się podoba, a co nie. Jednostronną czy dwukierunkową naturę relacji określa styl wychowywania, stosowany przez rodziców.

Rodzice zazwyczaj trzymają się tego samego stylu wychowania, co i w wieku przedszkolnym. Wpływa to też i na dzieci w wieku szkolnym:

  • demokratyczny styl wychowania w znacznym stopniu przyczynia się do rozwoju u dzieci umiejętności społecznych oraz poczucia własnej wartości;
  • autorytarny styl prowadzi do niskiej samooceny, słabo rozwiniętych umiejętności społecznych oraz przejawów agresji;
  • styl pobłażliwy prowadzi do tego, że dziecko staje się impulsywne, agresywne i nieodpowiedzialne.

Dojrzewanie: szacunek dla osobistej przestrzeni dziecka

Dorastanie jest burzliwym okresem rozwoju, podczas którego dziecko doświadcza dużych zmian zarówno fizycznych, jak i psychicznych. W tym okresie rodzice powinni rozumieć potrzeby dziecka, wspierać je oraz pozostawiać pewną swobodą działania, wstrzymując się od nadmiernej kontroli.

Miłość i akceptacja rodziców, pozytywne podejście do wychowania to najskuteczniejszy sposób kształtowania nastolatków.

Wiek dorosły: relacje na równym poziomie

Okres dorosły to czas, kiedy rodzice i dzieci zaczynają komunikować się na równym poziomie i mogą polegać na sobie nawzajem. Czasem się zdarza, że dorosłym już dzieciom trudno utrzymać równowagę pomiędzy relacjami z własną rodziną a relacjami z rodzicami. To może oczywiście powodować duży stres. Statystyki jednak dostarczają optymistycznych danych: jednak większość dzieci w wieku dorosłym utrzymuje doskonałe relacje z rodzicami.

Gość
Oceń publikację